یک نفر به اسم من

یک زمانی همه گلایه ها و ناکامی هایم را پیشش می بردم! اکثر موارد واکنشش به حرفهایم، ترکیبی از دلداری دادن و موعظه کردن و راه حل دادن بود و در نهایت، چیزی که اتفاق می افتاد این بود که من حالم خوب می شد و به زندگی امیدوار می شدم و با انگیزه بیشتر به سراغ کار و زندگی ام می رفتم. حالا؟! شده است یک آدم بهانه گیر نچسب غرغرو، که راه حلهای نسنجیده و دور از موقعیت می دهد و حرف بزنی همه کاسه کوزه ها را سرت را می شکند و اشتباهاتت را توی صورتت می کوبد و از همه کارهایت ایراد می گیرد تا بگوید تو بی عرضه یا کم کاری و همه چیز را خراب می کنی و البته لا به لای همه اینها، گاهی از دستش در می رود و نظر لطفی هم دارد! من؟! تا حد امکان سعی می کنم از او دوری کنم و همین که پیامش را در تلگرام یا تماسش را روی گوشی ام می بینم به خودم می گویم: «یا خدا! دوباره آقای غرغرو پیدایش شد!» و با این همه هنوز هم خیلی قبولش دارم... هنوز هم دوستش دارم... =|