گاهی فکر می کنم بیایم بنویسم اگر مرا پیدا کردید و شناختید، لطفا به رویم نیاورید و خاموش بمانید تا بتوانم با خیال راحت و بدون خودسانسوری و دلهره ی قضاوت، هر وقت هر چه می خواهم بنویسم. گاهی اما با خودم می گویم باید بروم بنویسم اگر مرا شناختید، لطفا همان اول کار بیایید بگویید تا من بدانم یک آشنا دارد اینجا را می خواند و حساب کار دستم باشد! اما بین این دو گزینه، به هیچ نتیجه ای نمی رسم و فقط می توانم بگویم لطفا این جا را پیدا نکنید!
+ آن قدر محتوا و ادبیات نگارشم تابلو است که کافی است یک نفر آشنا از این جا رد شود و مرا شناسایی کند! =/
+عنوان: حسین دهلوی
- شنبه ۱۸ فروردين ۹۷ , ۱۰:۵۳
- |