یک نفر به اسم من

اکثر دانشجوهای تحصیلات تکمیلی معتقدند که موضوع پایان نامه آنها بی اندازه جدید و سخت است و ادبیات پژوهش فارسی ندارد و در خود «خارج» هم مدت زیادی نیست به آن می پردازند و هیچ کدام از اساتید هیچ گونه تخصصی در آن ندارند و کمکی از دستشان برنمی آید ولی درعوض، نتیجه کار مثل توپ صدا خواهد کرد و باعث شهرت و اشتغال آنها خواهد شد. اما بعد از دفاع از پایان نامه، بزرگترین اتفاقی که برایشان می افتد این است که با کلی دوندگی و هزینه کردن، پایان نامه شان را به کتابی تبدیل می کنند که می رود تا در کنار هزاران کتاب دیگر، در کتابخانه ملی و کتابفروشی ها خاک بخورد!