یک نفر به اسم من

یک ویژگی بارز خیلی از ما این است که در بخش وسیعی از رفتارها و تصمیم هایمان هیجانی عمل می کنیم و در همان حال خودمان را عاقلترین مردم روی زمین می دانیم و کسانی را که مثل ما فکر و عمل نمی کنند را احمق ترین! و کلی فحش ناموسی به هم می دهیم تا ثابت کنیم حق با ما است و حتی رفاقتهایمان را زیر پا می گذاریم و چشم می بندیم روی هر چه بینمان بوده است - و اصلا چه معنی دارد رفیقمان جور دیگری فکر کند؟! حتی غریبه ها هم چنین حقی ندارند!!- و اگر کسی به کمی تفکر و بی طرفی و منطق دعوتمان کند فورا انگ طرفداری از آن طرفیها را به او می زنیم و همه چیز را بر اساس یک سری باور از قبل شکل گرفته یا پذیرفته شده تفسیر می کنیم و هیچ اما و اگری را نمی پذیریم و....

راستش پشت این نوشته، جمله های صریح تری هست و من خیلی دلم می خواست منظورم را بی پرده بنویسم. اما واقعیت این است که به هیچ وجه مایل نیستم این جا جولانگاه آدمکهایی شود که ادعای روشنفکریشان گوش فلک را کر کرده است.