یک نفر به اسم من

کسی که دوستم ندارد اعتراض نمی کند که چرا حواسم بهش نبوده و سراغش را نگرفته ام. غر نمی زند که چرا دیشب تلفن نزدم یا جواب پیامکش را دیر دادم. به رابطه ام با این و آن حسادت نمی کند. حساس نمی شود که با فلانی گرم گرفتم و به بهمانی نگاه کردم و... انتظار ندارد کارهایم را کنار بگذارم و بنشینم تنگ دلش. منتظر نیست تولدش را تبریک بگویم و اگر روزهای مهم زندگی اش را فراموش کنم دلخور نمی شود. مجبور نیستم در مورد هر چیزی به او توضیح دهم و مدام حواسم باشد که مبادا از من برنجد و اگر هم رنجید، عجله ای (و حتی اصراری) ندارم که از دلش دربیاورم. دوست نداشتن خوب است... خیلی خوب!