یک نفر به اسم من

... که هر دو آن قدر داغان باشند که حتی حال نشستن هم نداشته باشند. در اتاق دنج و کوچک ته ایوان، کنار هم دراز بکشند و دو ساعت تمام فک بزنند! گاهی غش غش بخندند و گاهی اشکهایشان را پاک کنند. حرفهایی را برای هم رو کنند که تا به حال برای احدی رو نکرده اند و خیالشان راحت باشد که بعد از نزدیک به دو دهه رفاقت، لازم نیست نگران طرز برداشت یا عدم رازداری طرف مقابل باشند! قطعاً هر آدمی باید در زندگی اش یک «بهار» داشته باشد...