یک نفر به اسم من

دو تا پسر عمو نشسته اند رو به روی هم و محض رضای خدا یک لحظه هم سرشان را از گوشی در نمی آورند. فقط چند ماه تفاوت سنی دارند و تقریبا 20-21 ساله هستند. همگی در پارک قشنگی دور هم جمع شده ایم. بچه ها سرگرم بازی اند و بقیه گل می گویند و گل می شنوند؛ به جز این دو تا پسر عمو که فقط سرشان در گوشی است. با خنده صدایشان می زنم و با لحنی که مناسب حرف زدن با دختربچه ها است می گویم: «پا شید با هم دوست بشید برید بازی کنید.» می خندند. ولی کم نمی آورند؛ یکیشان فوری می گوید: «باشه» و رو به دیگری ادامه می دهد: «بیا پی وی دوست بشیم!» =|