یک نفر به اسم من

در یک بحث و گفتگو بین دو نفر با دو موضع متفاوت و متعارض، شنیده شدن جملاتی مثل «درکت نمی کنم»، «فهمیدنش این قدر سخت است؟»، «همین است که هست»، «این حجم نفهمی/ بی شعوری/ .... چه طور در تو جا گرفته است.»، «تو این طوری فکر کن»، «امیدوارم یک روز به سرت بیاید»، «فقط می خواهی کل کل کنی»، «انگار در این جامعه زندگی نمی کنی.»، «بیخودی بزرگش کرده ای»، «بحث کردن با تو بی فایده است»، «شما این طرفیها، آن طرفیها، فلان شهری یا نژادیها، مذهبیها، روشنفکرها، ....ها، همیشه فلان حرف را می زنید/ فلان رفتار را دارید»، «واقعا نمی فهمی یا خودت را به نفهمی می زنی؟»، «تو بحث کرن بلد نیستی.»، «بوووووق... بوووووق... [=فحش!]»، «وقتی توهین می کنی انتظار قربان صدقه نداشته باش»، «کمی انتقادپذیر باش»، «قرار نیست همه مثل تو فکر کنند» و.... به این معنی است که شما هم به عنوان گوینده ی این جملات، چیزی از اصول درست گفت و گوی انتقاد محور نمی دانید. این که تا وقتی طرف مقابل شما را تایید می کند یا دست کم آن طور که شما دلتان می خواهد بحث می کند، شما هم طبق اصول درست گفتگو پیش بروید که هنر نیست؛ مهم این است که در شرایطی که با یک فرد ناوارد یا غیردقیق یا احمق یا نادان وارد بحث شده اید، بتوانید با رعایت اصول درست، او را وارد مسیر درست بحث کردن بکنید و اگر غیرممکن است، به جای استفاده از هر کدام از جملات بالا، محترمانه بگویید: «به نظر نمی رسد ما در حال گفتگو به شیوه درست و بدون پیش داوری باشیم و چنین گفتگویی ما را به هیچ حقیقتی نمی رساند. من ترجیح می دهم ادامه ندهم.» و واقعا ادامه ندهید! نه این که از این جمله، در آن قسمتی از بحث استفاده کنید که کم آورده اید یا همه حرفهایتان را زده اید ولی مایل نیستید پاسخ طرف مقابل را بشنوید. بعد از بیان این پاسخ، واقعا سکوت کنید و لبخند بزنید، حتی اگر یک عالمه جواب دندان شکن دارید و حتی اگر یک عالمه فحش می شنوید!!!