یک نفر به اسم من

از میدان الف تا چهار راه نون را پیاده رفتم. چه قدر مردم خوش لباس و خوش تیپ شده بودند! لباسهای رنگ روشن و ست و گل گلی و شلوغ فضای خیابان را شاد کرده بود. یادتان هست از عادتی به اسم چه قدر قشنگ است نوشتم؟ آن روز هم دلم می خواست به آن دختر دهه هشتادی که جلوی موهایش را صورتی کرده بود و به پسر خوش تیپی که هندزفری در گوش، در عالم خودش بود و مدل مو و ریش بامزه ای داشت و به آن خانم جوانی که مانتوی حریر گل گلی جلو باز تنش بود و به آن زن و شوهر قد بلند چشم درشت خنده روی سر به زیر و به خانم محجبه ای که هم سن و سال خودم بود و یک چادر ملی به رنگ بادمجانی سرش بود و به همه نوزادها و نوپاهای کوچولوی داخل کالسکه ها  لبخند بزنم و بگویم چه قدر قشنگ هستید!